Hayatımın uçurtma çağında,
Uçuruldum çaresizliğin kucağına,
Yıkıp geçtiler,
Parçalayıp yem ettiler,
Yalnızlık denen yaratığa
Ben ise akıtamadım zehrimi,
Ne aldığım darbelerin sahibi,
Ne de babama.
Akıtamadım zehrimi,
Zaten bir gün öleceklerdi.
Sadece bir çığlık attım,
Toroslar çınladı,
Başka duyan olmadı.
2 yorum:
ben duyabilseydim keşke.ama biliyorum herşey için çok geç:(
Okuduklarımdan çok etkilendim,hep özlem dolu,vurgularınız da hasret var,çile var,benim bunlardan çıkardığım kadarıyla küçük yaşta anne ve babanı kaybetmiş yalnızlığın,çaresizliğin pençesinde mücadele etmiş bu günlere gelmişsin,hep özlem kalmış içinde.bu acıyı ben bilirim yalnızlığı çaresizliği ve özlemi,insan bu acılarla yoğrularak olgunlaşıyor ayakları üzerinde kalmasını,yılmamayı,yıkılmamayı öğreniyor,gerçek mutluluğu arıyor.Size katılıyorum ve her zaman yanınızda olduğumu bilmenizi istiyorum.Sevgilerimle
Yorum Gönder