Kimsesiz değildim oysa,
Umut bağladığım adamlar salt kalmıyordu satırlarda...
Öksürdüğü sürece vardı babam.
Duyabildiğim en zararsız sesi oydu
ve birkaç lanet şişe onu kahramanlıktan alı-koyuyordu,
Bizleri de kahrın kucağına..
O istiyordu böyle olmasını
Belki de o istiyordu yaşla dolmasını gözlerin
Ona da umut bağlıyor, inanıyordum her seferinde,
Hayatıma nüfuz eden her adam gibi,
O da sadakatten bihaber, salıyordu beni en kör kuyuya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder